Grappige man, die Herman. Bij de eerste ontmoeting, op 17 februari 2010, zei hij dat meteen. En zoals veel van de oudjes had hij helemaal geen zin om te komen - of was het een beetje chicdoenerij van zijn kant. Ik gooi dan altijd de Como Brothers in de strijd, het acrobatenduo waar ik weer familie van ben. Die hebben vanaf de jaren vijftig met alle artiesten op de podia gestaan en Herman Emmink kenden ze erg goed. Zowel Como Borther Rijk Hoedt als zijn zoon, mijn oom, Roel, kregen nog ieder jaar een verjaardagskaart van Herman. Dat werd overigens de laatste jaren minder.
Na het noemen van de Como Brothers ging Herman overstag. Beleefde bij ons in de studio een leuke middag en ik kreeg nog een gesigneerde Tulpen-cd. De volgende dag belde hij op om zijn telefoonboekje door te brieven - ik had voor de rest van het jaar genoeg gasten. Herman vond dat hij nu ook wel tot de redactie gerekend kon worden. Giechelend hing hij op.
Nog regelmatig konden we Herman bellen om even langs te komen of om telefonisch een bijdrage te leveren. Al vond hij het steeds lastiger om de deur uit te gaan. Het lopen ging al slecht (het koppie was nog in orde, alleen het schoteltje was gebroken) en gaandeweg hield hij de boot liever af.
Mijn collega's zijn begin vorig jaar nog wel bij hem thuis geweest, waar ze altijd even hartelijk werden ontvangen. Maar toen, vorig voorjaar, werd hij thuis gevonden door Conny Vink, de zangeres. Herman was gevallen en kon niet langer alleen blijven. Van het ziekenhuis naar een verzorgingshuis, waar mijn collega's opnieuw bij hem op bezoek gingen, maar Herman had er geen zin meer in.
Ik hoop maar dat de studenten in Nijmegen een beetje voorzichtig met hem doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten