Leo Vroman (98) overleden

'Wie is úw held?', vroeg ik aan Eugènie Herlaar, de eerste vrouwelijke nieuwslezer van Nederland. Dat was Leo Vroman. Het lukte Vroman te pakken te krijgen in Fort Worth in de VS. Hij wilde met plezier meewerken om iets tegen Herlaar te zeggen. Of dat via Skype kon, vroeg de oude dichter. Ja natuurlijk, geen probleem.

Dat was het dus wel. Hoewel onze kleine studio van alle gemakken voorzien is, lukt het niet om het geluid van een Skype op te nemen. Dat moet altijd over de telefoon. Maar daar kwamen we pas achter toen we met Vroman aan het Skypen waren. Hij had geen draagbaar toestel en zijn snoer was te kort om tot aan zijn computerscherm te komen. Dan maar telefonisch. 'De stakkers', eindigde Vroman zijn verhaal.


Vanaf 48:56.

Een paar dagen later ontving ik dit gedicht van Vroman:

LIEVE CRITICI
 
Lieve critici, ik vrees
dat ik geen dal of doelgerichte
lijn in de loop der jaren lees
van mijn duizenden gedichten.
 
Ik blijf een ventje dat maar schrijft
en nauwelijks wil weten
of zijn bekladdering beklijft
of gretig wordt vergeten.
 
Eergisteren zei mijn dermatoloog:
Ik zie een kleine zwarte plek en die
vereist even een biopsie.
Melanoma, vroeg ik droog.

Zo ja, dan leef ik nu nog maar
hoogstens een paar jaar.
Zo nee, dan ook een paar.
Van zijnd naar bijna niet meer zijnde
kijk ik met voldoening naar
het einde van mijn einde.

Hoewel, een enkele keer
denk ik toch
Dit nog. Dat nog.
Dit misschien nooit meer.