Film vol verrassingen

Lees gerust verder. Deze filmbespreking bevat geen spoilers. Voor het eerst bij een Bond-film heb ik zelfs moeten tekenen om het einde niet te verklappen. Dat zou overigens hartstikke zonde zijn, want Skyfall stapelt verrassing op verrassing en ik kan niet wachten om mij voor een tweede keer te laten overdonderen door deze 23e Bond-film.

Deze afbeelding staat hier niet toevallig als eerste...

Skyfall is goed. Skyfall is hét voorbeeld van de perfecte Bond-film van deze tijd. Alles wat Bond al vijftig jaar aantrekkelijk maakt, is in dit avontuur samengebracht. En net zoals klassieke voorgangers als Goldfinger (1964) en The Spy Who Loved Me (1977) klopt ook deze film aan alle kanten. De actie, afgewisseld met humor, de locaties, het goed te volgen verhaal - alles valt naadloos in elkaar.

Er zit bijvoorbeeld genoeg fantasie in Skyfall, dat vooral tot uiting wordt gebracht door een flamboyante schurk in de gedaante van Javier Bardem. De Spaanse steracteur weet bijna in dezelfde blik olijkheid als onheil te verbergen. Hij heeft daar zichtbaar plezier in en gooit dan ook alle registers open. De beste boef sinds tijden, en de leukste ooit.

Javier Bardem, de leukste boef ooit

Daniel Craig is Bond niet zoals we van hem gewend zijn. Hij laat meer dan ooit zijn menselijke kant zien en is niet altijd even scherp, maar zo cool als deze keer, hebben we hem eigenlijk sinds Goldfinger niet meer gezien. Met de handen in de zakken in het hol van de leeuw, dat kan alleen Bond.

Cool Bond Daniel Craig

De rest van de cast, Judi Dench als M, Ralph Fiennes als Mallory, Naomie Harris als Eve, Bérénice Marlohe als Severine, Ben Whishaw als Q, ze hebben allemaal wel een verrassing in petto. Ook Rory Kinnear, die in Quantum of Solace een slaafse Tanner neerzette, heeft deze keer echt iets te doen, en dat doet hij verrassend goed.

De score van Thomas Newman, die sinds vorige week online verkrijgbaar is, werkt als een tierelier. Het frisse geluid heeft genoeg herkenbare elementen om voor Bond-soundtrack door te mogen gaan. Belangrijk is dat het nergens stoort, zoals dat bij de bijdrage van vreemde eend Eric Serra voor GoldenEye (1995) wel het geval was.

Terug van weggeweest is Daniel Kleinman, de titelontwerper die ons eerder nooit in de steek liet met zijn naakte damessilhouetten. Zoals altijd aangepast aan het thema van de film, is dit weer een hoogstaand kunstwerk op zich. Of komt het gewoon door die prachtige song van Adele, die nu nog beter werkt dan op de plaat?

Maar misschien nog wel de grootste troef van Skyfall is cinematograaf Roger Deakins. You Only Live Twice (1967) staat visueel bekend als een van de mooiste Bonds, geschoten door Freddie Young. Maar toen bestond Skyfall nog niet. Deze nieuwe film heeft zo'n divers kleurenpalet - bijna schilderachtig. Van de neonverlichting van Shanghai tot de uitgestrekte velden van de Schotse Hooglanden. Skyfall is oogverblindend mooi. Dat wordt nog eens extra benadrukt door de fraaie decors van Dennis Gassner.

Oogverblindend mooi Shanghai

De man die dit sterrenteam bijeenbracht: regisseur Sam Mendes. Ik geloof dat het vooral aan hem te danken is dat actieheld Bond en zijn consorten een prettige diepgang hebben gekregen. Een benadering die de filmmakers met Michael Apted, eveneens geen actieman, voor The World Is Not Enough (1999) ook voor ogen hadden, maar daar wegens een gekunsteld script niet in slaagden.

Sam Mendes met Judi Dench voor de pre-titles van Skyfall

Daniel Craig mag met zijn derde Bond-film buitengewoon tevreden zijn. Werd het bij voorganger Pierce Brosnan met iedere film iets minder, Craig heeft opnieuw bewezen dat Bond, aangepast aan deze tijd, nog steeds op het hoofdtoneel behoort en ook na vijftig jaar nog lang niet op is.

Kortom: het wordt lastig voor Bond 24 om over Skyfall heen te gaan. De volgende film moet dat dan ook niet nastreven, maar proberen een andere weg in te slaan. Het kan, bewijst Skyfall, en bewees ook Casino Royale zes jaar geleden.

Eon Productions mag hierover vrijblijvend contact opnemen om van gedachten te wisselen...